در آن سال‌ها اولین برنامه‌ای که به ذهنم رسید برای نصب فریم لمسی مادون قرمز روی نمایشگر پلاسمای ۱۰۳ اینچی پاناسونیک، برنامهٔ ورزشی پُرطرفدار «۹۰» با اجرای عادل فردوسی‌پور بود.
در روزهای ابتدایی معرفی فروشگاه‌های اینترنتی، برخلاف تصور بسیاری، یکی از مجموعه‌هایی که از همان ابتدا به اهمیت فروش آنلاین پی برد، مجموعه فروشگاه‌های رفاه بود.
در اواخر دهه هشتاد شمسی، یکی از پروژه‌های جالب و متفاوت من، تبدیل یک نمایشگر LCD معمولی ۴۶ اینچی به نمایشگر لمسی بود. این پروژه شامل طراحی و ساخت یک کیوسک لمسی با زاویه تقریبی ۴۵ درجه و استفاده از متریال MDF بود که در Road Show شرکت اطلس خودرو، نماینده رسمی کیا موتورز، در مسابقات فینال تنیس تهران نصب و استفاده شد.
پس از نصب نمایشگر لمسی ۴۶ اینچی به کمک فناوری فویل لمسی در دفتر مدیرعامل شرکت آتیه داده پرداز، ارتباط اولیه‌ای با عادل فردوسی‌پور و برنامه نود شکل گرفت که در مطالب بعدی شرح مفصل آن را خواهم آورد.
ما به دلیل طولانی شدن روند تصمیم‌گیری عادل فردوسی‌پور برای تهیه یا عدم تهیه نمایشگر لمسی برای استودیو نود، من به دنبال جایگزین‌هایی برای محصولاتمان ارتباط با شبکه خبر را آغاز کردم. در آن زمان پیدا کردن اطلاعات تماس یکی از مدیران تصمیم‌گیرنده شبکه خبر و شروع ارتباط واقعا چالش‌برانگیز بود. در نهایت از طریق یکی از کارمندان واحد مالی موفق شدم جلسه‌ای با مدیر مالی شبکه خبر برگزار کنم که در ابتدا بی‌ربط به نظر می‌رسید، اما ایشان به سرعت متوجه پیشنهاد من شدند. در جلسه دوم نیز مدیر فنی وقت شبکه خبر، مرحوم مهندس سعید اعرابی و مدیر آی‌تی شبکه به جلسه دعوت شدند.
راستش رو بخواید، دقیق یادم نیست که از چه طریقی با شرکت آتیه داده‌پرداز آشنا شدیم و اصلاً کی موضوع نصب یه نمایشگر لمسی تو دفتر مدیرعاملشون، آقای مهندس جلیلوند، مطرح شد.
ولی هر چی بود، این پروژه شد یه در برای ورود ما به استودیوهای تلویزیونی و همکاری با صدا و سیما.
خیلی‌ها سال‌هاست که صفحات لمسی خازنی رو به اسم تاچ حرارتی می‌شناسن. مخصوصاً اوایل که گوشی‌های هوشمند وارد بازار شدن، اکثر فروشنده‌ها هم همین اصطلاح رو استفاده می‌کردن. در حالی که اسم درست این تکنولوژی Capacitive Touch Screen یا همون تاچ خازنی هست.
جالبه بدونید که الان دیگه واقعاً یه شرکت آلمانی صفحه لمسی مبتنی بر حرارت ساخته و در حال توسعه‌شه. ولی در اون سال‌هایی که به اشتباه می‌گفتن «تاچ حرارتی»، همچین چیزی هنوز ساخته نشده بود!
علتش ساده بود. چون تاچ خازنی فقط با لمس پوست کار می‌کرد. برای همین، خیلی‌ها که اطلاعات فنی نداشتن، فکر می‌کردن دلیلش حرارت دسته. در حالی که داستان چیز دیگه‌ایه.
فویل لمسی یا همون تاچ خازنی در اصل یه خازن خیلی بزرگه.
بدن ما (به خاطر آب و مولوکول‌های قطبی توی خون) اطرافش میدان الکتریکی داره.
وقتی انگشت دستت به صفحه نزدیک می‌شه، این میدان روی خازن اثر می‌ذاره و ظرفیتش تغییر می‌کنه. دستگاه همین تغییر رو تشخیص میده و عمل لمس اتفاق می‌افته.
اگر پست قبلی این وبلاگ رو خونده باشید، اونجا توضیح دادم که چند ماه بعد از نصب و راه اندازی اولین ویترین لمسی ایران در سال 1388، و در حالی که من و شرکام هنوز دقیقا متوجه آینده ی بازار نمایشگر های لمسی بزرگ در ایران نشده بودیم، تماسی دریافت کردیم از طرف معاونت انفورماتیک بانک صادرات واقع در خیابان جمهوری مقابل ساختمان آلومینیوم.
سال ۱۳۸۸ بود و من و شرکام در شرکت تکفام پرداز پاسارگاد داشیم روی پروژه های خدماتی با دستگاه لیزر CO2 کار میکردیم و من همچنان توی ذهنم این بود که با گسترش اون کسب و کار یه مرکز ارایه‌ی خدمات حک و برش لیزری رو توسعه بدیم.
تهران، یوسف آباد، خیابان سید جمال الدین اسد آبادی، میدان فرهنگ، مابین خیابان سی و چهارم و سی و ششم غربی، پلاک بیست، واحد یک
کد پستی: ۱۴۳۱۹۹۶۵۹۳
مدیر فروش